Pomiar prowadzony metodą różnicowej kalorymetrii skaningowej polega na określeniu ilości ciepła przekazywanego do lub przejmowanego od badanej próbki, w jednostce czasu, koniecznej do utrzymania jednakowej temperatury próbki i obojętnego odnośnika termicznego (pustego tygla), w trakcie ich ogrzewania, bądź chłodzenia ze stałą prędkością. Występująca w DSC proporcjonalność sygnału pomiarowego do strumienia cieplnego, umożliwia bezpośredni pomiar pojemności cieplnej i wyznaczanie zależności cp(T), a więc ilościową „obserwację” przebiegu przemian materiału próbki na podstawie kształtu krzywej DSC. Wartość strumienia cieplnego (dH/dt) zależy w pierwszej kolejności od rodzaju przemiany lub reakcji termicznej zachodzącej w próbce, a ponadto od czynników instrumentalnych pomiaru.